W ramach kampanii „16 dni przeciwko przemocy ze względu na płeć” chcielibyśmy poruszyć także temat przemocy, jakiej doświadczają osoby z niepełnosprawnościami.
Badania wskazują, że przemoc wobec osób z niepełnosprawnościami jest mniej akceptowana społecznie niż przemoc wobec innych grup. Badani zaznaczyli, że taka przemoc jest częściej zauważana oraz spotyka się z wyraźną społeczną reakcją, a nie obojętnością. Przytoczone dane są bardzo budujące, jednak nie zapominajmy, że fakt, iż jakieś zjawisko jest rzadsze niż inne nie oznacza, że nie występuje w ogóle, szczególnie, że samo autorzy badania twierdzą, iż dane dotyczące przemocy wobec osób z niepełnosprawnościami mogą być zaniżone:
„31,9 procent respondentów zetknęło się poza własna rodziną z uderzaniem lub biciem,
34,3 proc. z szarpaniem lub popychaniem,
34,4 proc. z izolowaniem lub zamykaniem osób niepełnosprawnych,
Ponad 60 proc. respondentów utrzymywało, że nie byli świadkami lub nie słyszeli o formach fizycznej przemocy w rodzinie wobec osób niepełnosprawnych,
Najrzadziej wskazywaną formą przemocy wobec osób niepełnosprawnych (poza rodziną oraz w rodzinie ) była przemoc seksualna,
Najczęściej wskazywano na zabieranie dóbr materialnych(…)Warto zwrócić uwagę na brak statystyk dotyczących przemocy wobec osób niepełnosprawnych i w związku z tym na trudności w oszacowaniu rzeczywistej skali zjawiska. Osoby niepełnosprawne rzadko zgłaszają sytuacje przemocy, można się domyślać, że powodem takiej sytuacji są ograniczenia w komunikowaniu się oraz lęk przed pogorszeniem sytuacji i eskalacją krzywdzenia. Najczęściej doznają przemocy ze strony osób najbliższych, z którymi pozostają w stosunku zależności. Z uwagi na ograniczenia, zależność od sprawcy w zakresie zaspokojenia podstawowych potrzeb osoba niepełnosprawna ma mniejsze możliwości w przeciwstawieniu się krzywdzeniu. Ograniczenia w sięganiu po pomoc powodują, że wiele przypadków przemocy wobec osób niepełnosprawnych pozostaje nieujawnionych.”*
Nikt nie może Ciebie krzywdzić. W sytuacji doznawania przemocy nie wahaj się – skontaktuj się z odpowiednimi służbami (np. telefon alarmowy 112). Jeśli przechodzisz kryzys i potrzebujesz anonimowej rozmowy możesz zadzwonić na całodobowy telefon zaufania CIK – 733 588 900. Zapraszamy także do kontaktu pod numerem telefonu 81 466 55 46 (w godz. 7-19) aby umówić się na bezpłatną wizytę do psychologa lub zapytać o inne dostępne formy pomocy. Dla osób korzystających z pomocy psychologicznej w CIK dostępna jest także bezpłatna pomoc prawna.
Nie pozostawaj obojętny! Reaguj na każdy przejaw przemocy – szczególnie wobec osób, które nie mogą same siebie obronić – to one najbardziej potrzebują naszej pomocy.
Zdajemy sobie sprawę, że codzienna opieka nad bliską osobą z niepełnosprawnością jest zadaniem trudnym, wymagającym doskonałej organizacji, ciągłej uważności i często poświęcenia. Długotrwałe pozostawanie w sytuacji niepełnego zaspokajania własnych potrzeb może prowadzić do kryzysu. Bardzo ważnym czynnikiem profilaktyki jest dbanie przez osoby opiekujące się osobami z niepełnosprawnościami o własny dobrostan psychiczny i fizyczny. Pamiętaj, ze jeżeli jesteś takim opiekunem i czujesz się przeciążony – nie jesteś sam! Możesz skorzystać z pomocy, którą oferuje Centrum Interwencji Kryzysowej w Lublinie – przyjdź, zadzwoń i pozwól sobie pomóc w tej trudnej drodze, którą codziennie pokonujesz:
Centrum Interwencji Kryzysowej w Lublinie, ul. Probostwo 6A: 81 466 55 46
Całodobowy telefon zaufania dla osób w kryzysie: 733 588 900
Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży (pon.-pt. 14-22, sob.-ndz. 9-14): 789 777 981
*źródło: https://www.wroclawpsychoterapeuta.pl/przemoc-wobec-osob…/ (02.12.2024)
„Przemoc w rodzinie wobec osób starszych i niepełnosprawnych. Raport z badania ogólnopolskiego”